آبان ماه امسال اتفاق بسيار خجسته اي در زمينه نشر و توليد آثار موسيقي رخ داد. تولد يک نشر موسيقي جوان و با انگيزه. آغاز به کار نشر موسيقي معاصر اتفاقي است که در فضاي رخوت آلود کنوني موسيقي ايران و نبود يک انتشارات تخصصي موسيقي معاصر (به لفظ عام: مدرن) ايراني قطعا نويد بخش آينده اي روشن و سرشار از اميد است. نشري که مدير آن خود آهنگسازي فعال، تحصيل کرده و آشنا به مختصات موسيقي معاصر و با ذهني پويا و نوآور است.
آلبومي با عنوان "هفت روز دريا" به آهنگسازي هوشيار خيام. اين آلبوم که شامل هفت قطعه براي پيانوي سولو است، توسط خود خيام به اجرا درآمده اند. اين مجموعه نيز مانند دو مجموعه قبلي وي (تاتاري و هزار اقاقيا) در برگيرنده آثاري با گرايشات نئو رومانتيستي شرق گرايانه هستند. قطعاتي که کاملا از درون آهنگساز و بدون دغدغه هاي فرم گرايانه تصنيف شده اند. البته اين بدين معنا نيست که آثار از قيد فرم به طور کامل آزادند بلکه بدين معناست که مفاهيم فرم محور در تعيين شاکله آثار نقش اساسي بازي نميکنند و فرم در اختيار خواست آهنگسازانه مصنف قرار ميگيرد. به نحوي که فرم در کليت آثار نهادينه شده و تسلط مصنوعي خود را بر آثار تحميل نميکند. البته ذکر اين نکته نيز ضروري است که خيام پشت پيانو به آهنگسازي مبادرت ميورزد و پس از آنکه باصطلاح با قطعه آنقدر بازي ميکند تا نتيجه دلخواهش را بيابد. همانطور که خود اعتقاد دارد با استفاده از سنت خنيا گري به خلق اين آلبوم مبادرت ورزيده است. در کل قطعاتي زيبا، دوست داشنتني و لطيف را به مخاطبان خود عرضه کرده است. آلبومي که از دل برآمده و قطعا بر دل نيز مينشيند. اميد که آثار ذهني خيام نيز به زيور طبع آراسته گردد تا ظرف قضاوت مناسبي براي مخاطبان فراهم شود. آثاري چون شيشه رنگي يا آثار موسيقي مجلسي وي که نشاندهنده خلاقيت هاي آهنگسازانه خيام نيز ميباشند. نکته منفي اي که آلبوم خيام با آن مواجه است نبود هرگونه اطلاعاتي در مورد آثار و نگاه آهنگساز در درون مجموعه مذکور است. هيچ توضيحي مجموعه را همراهي نميکند تا مخاطب بتواند به مفاهيم و اهداف مد نظر آهنگساز پي برده و تصوير شفاف تري از آثار را براي خود ترسيم نمايد.